Բեմադրիչ՝ Ռոպէր Պրեսոն, 1969: Դիտում՝ Հայաստանի ազգային գրադարանէն ներս, Երեւան:

Ի՞նչ կը զգայ ժամանակակից հանդիսատեսը այս համր ու ցուրտ պատմութիւնը դիտելով։ Ֆիլմ մը, ուր կը բացակային յոյզերը, երաժշտութիւնը, անգամ շարժումները։ Ամէն ինչ նուազապաշտական է, գրեթէ խորհրդանշական։ Ֆիլմը յաճախ կը համեմատուի Տոսթոյեւսքիի «Խոնարհ աղջիկը» գործին հետ։ Այո, կան նմանութիւններ։ Նոյնպէս փակուած, անլսելի, անպաշտպան կին մը՝ աշխարհի մը մէջ, ուր երկխօսութիւն պարզապէս չկայ։ Բայց եթէ Տոսթոյեւսքիի պարագային ցաւը բարձրաձայն է ու ողբերգական, ապա Պրեսոնի պարագային՝ լուռ եւ ճնշուած։

Այսօր նման կերպար մը կրնայ զայրացնել։ Մենք սովոր ենք հերոսուհիներու, որոնք կը պայքարին, կ'արտայայտուին, կը բարձրաձայնեն։ Իսկ այստեղ՝ լռութիւն։ Ինչպէ՞ս հասկնալ ատիկա։ Անսահման նուիրո՞ւմ։ Վախկոտութի՞ւն։ Թէ՝ մեղմութեան ընդվզում։ Եւ սակայն այս ֆիլմը կը մնայ յիշողութեան մէջ։ Որովհետեւ Պրեսոնի լռութիւնը դէպի ներս շրջուած աղաղակ մըն է։ Իսկ գուցէ ճիշդ այդ լռութեան մէջ է միայնութեան մասին ամենածանր ճշմարտութիւնը։