Ռեժիսոր՝ Ռոբեր Բրեսոն, 1969 Դիտում՝ Հայաստանի ազգային գրադարանում, Երևան

Ի՞նչ է զգում ժամանակակից հանդիսատեսը այս համր ու ցուրտ պատմությունը նայելով։ Ֆիլմ, որտեղ բացակայում են հույզերը, երաժշտությունը, անգամ շարժումները։ Ամեն ինչ մինիմալիստական է, գրեթե խորհրդանշական։ Ֆիլմը հաճախ համեմատում են Դոստոևսկու «Խոնարհ աղջկա» հետ։ Այո, կան նմանություններ։ Նույնպես փակված, անլսելի, անպաշտպան կին՝ մի աշխարհի մեջ, որտեղ երկխոսություն պարզապես չկա։ Բայց եթե Դոստոևսկու մոտ ցավը բարձրաձայն է ու ողբերգական, ապա Բրեսոնի մոտ՝ լռակյաց և ճնշված։

Այսօր նման կերպարը կարող է զայրացնել։ Մենք սովոր ենք հերոսուհիների, որոնք պայքարում են, արտահայտվում, բարձրաձայնում են։ Իսկ այստեղ՝ լռություն։ Ինչպե՞ս հասկանալ դա։ Անսահման նվիրո՞ւմ։ Վախկոտությու՞ն։ Թե՝ մեղմության ընդվզում։ Եվ սակայն այս ֆիլմը մնում է հիշողության մեջ։ Որովհետև Բրեսոնի լռությունը՝ դա դեպի ներս շրջված աղաղակ է։ Իսկ գուցե հենց այդ լռության մեջ է միայնակության մասին ամենածանր ճշմարտությունը։