Ժան Ռենուարի «Խաղի կանոնները» ֆիլմի ճակատագիրը ինքնին տրամայ մըն է։ Երբ 1939 թուականին անիկա առաջին անգամ ցուցադրուեցաւ Փարիզի մէջ, հանդիսատեսը չկրցաւ հանդուրժել բեմադրիչին ներկայացուցած դառն ճշմարտութիւնը։ Ֆիլմը, որ կը մերկացնէր ֆրանսական վերնախաւի բարքերու քայքայումը Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի նախօրեակին, հանրութեան կողմէ ընդունուեցաւ իբրեւ վիրաւորանք, եւ ցուցադրութիւնները շուտով դադրեցան:

Աւելին, Ֆրանսայի կառավարութիւնը մէկ ամիսէն ալ պակաս ժամանակ անց արգելեց ֆիլմը՝ պիտակելով զայն իբրեւ «ընկճող» եւ «ապազգային»։ Աղետը չաւարտեցաւ. 1942 թուականին, պատերազմի ընթացքին տեղի ունեցած դաշնակցային ռմբակոծութեան հետեւանքով, ֆիլմի բնօրինակ ժապաւէնը ֆիզիքապէս ոչնչացաւ։ «Խաղի կանոնները» կարծես թէ ընդմիշտ կորսուած էր։

1950-ական թուականներուն, ջանքերու եւ մասնաւոր հաւաքածոներու մէջ պահպանուած հատուածներու շնորհիւ, հնարաւոր եղաւ վերականգնել ֆիլմին 106 րոպէանոց բնագիր տարբերակը։ Այսպիսով, այն գլուխգործոցը, որ հազիւ փրկուեցաւ ոչնչացումէ, վերջապէս ճանչցուեցաւ որպէս համաշխարհային ֆիլմի պատմութեան ամէնէն մեծ ֆիլմերէն մէկը։

Եւ ահա այսօր այս հարուստ եւ դժուարին պատմութիւնը ունեցող «Խաղի կանոնները» ֆիլմը ցուցադրուեցաւ Ազգային գրադարանէն ներս՝ հնարաւորութիւն տալով ժամանակակից հանդիսատեսին վայելելու ֆիլմի հսկաներէն մէկուն գործը։