«Յունարէնը մեղմ է, հռոմէական լեզուն` հզօր, հոնարէնը` ահաբեկող, ասորերէնը` աղերսական, պարսկերէնը` պերճ, ալաներէնը` գեղեցկազարդ, գոթերէնը` հեգնական, եգիպտերէնը` տափակախօս ու խաւարաձայն, հնդկերէնը` ճռուողական, հայերէնը` քաղցր, որ միաժամանակ կրնայ միւս բոլոր լեզուներու յատկութիւնները ամփոփել իր մէջ»։

Մեսրոպ Մաշտոցի եւ Սահակ Պարթեւի աշակերտ Եղիշէի այս խօսքերը այսօր բաժնեկցեցաւ Մայրենի լեզուի օրուան նուիրուած Հայաստանի ազգային գրադարանի կազմակերպած հանրային բանախօսութիւնը եւ հանդիպումը ճանաչուած լեզուաբան, թարգմանիչ, մանկավարժ, Հայկական պետական մանկավարժական համալսարանի տոսենթ, Հեռատեսիլային-ձայնասփիւռային լրագրութեան ամբիոնի վարիչ Լեւոն Գալստեանի հետ։

Լեւոն Գալստեանը ներկայացուց լեզուի՝ որպէս ապրող, շնչող եւ զարգացող իրողութեան նկատմամբ իր վերաբերմունքը։ Բանախօսը անդրադարձաւ լեզու եւ պետութիւն, լեզուական փոխառութիւններ, գրական լեզու եւ մասնագիտական բարբառ, առօրեայ խօսակցական լեզու եւ պաշտօնական խօսք յարաբերակցութեան դրսեւորումներուն եւ այլ նիւթերու։ Լեւոն Գալստեանը ելոյթը աւարտեց ճիշդ եւ սխալ խօսքի շուրջ երկու տասնեակ օրինակներով, որոնք ցաւալիօրէն դուրս չեն մղուիր գործածութենէն, կ’աղաւաղեն եւ կ’աղճատեն մեր խօսքն ու գիրը։