«Եւ Արգինէն դուրս եկաւ ամառնային երկուշաբթի օրն ու իրենց բակը տեսաւ ամէնէն սիրուն արեւոտ լուսաբացը։ Տաղաւարի խնձորենին մեծցած, ծառ դարձած էր, հողը բունին շուրջը պնդացած էր, խնձորենին մենակ էր, ու տաղաւարը՝ դատարկ, բակը՝ դատարկ, մարդ չկար, ինքը աղբն կը տանէր թափելու, արեւը կը գտնուէր արեւելքի ամէնէն սիրուն կէտին, UTC +4, 07։00, այս ժամուն արեւը թաքուն ըմբոշխնողինն էր...»։ «Հրամանագիրք» երկով կ’ուզէի մերօրեայ մարզային կեանքը վիպական տարածութիւն բերել, ինչ որ գրեթէ անիրագործելի զբաղմունք է։ Ոչ իտէալականացնել, եւ ոչ ալ երգիծաբանել։ Կ’ուզէի բացարձակ ոգեշնչումով գրել ու ոչինչ մշակել, խուսափիլ գիւղագրութենէն, խուսափիլ քաղաքագրութենէն, երկուքը միախառնել…»,- նշած է հեղինակը։

Գիրքը լոյս տեսած է Հայաստանի կրթութեան, գիտութեան, մշակոյթի եւ մարմնամարզութեան նախարարութեան աջակցութեամբ Հայաստանի ազգային գրադարանի Գրականութեան հանրահռչակման բաժնի կողմէ համակարգուող «Աջակցութիւն ստեղծագործողներուն, հետազօտողներուն եւ թարգմանիչներուն» դրամաշնորհային ծրագրի շրջանակէն ներս։ Գրիշ Սարդարեանը հեղինակն է նաեւ «Եսաւ» ժողովածոյի։